Op een mooie pinksterdag…

Weet je, het is echt wel onprettig om continu zeiktweets, boosmails en haatcomments over jezelf of je werk te moeten lezen. Meestal zijn het hele ondoordachte, domme en vooringenomen jij-bakken. Soms kruipen ze onder je huid. Soms komt het wel heel dichtbij. Sommige dagen ben je d'r vatbaarder voor dan andere. En zonder aanziens des persoons is niemand ervan gevrijwaard, wanneer humeurige mensen in je uitingen of gedragingen aanleiding zien voor een robbertje verbale agressie. Maar op een vrij en open internet in een dito land betekent dat dit er bij hoort, onvermijdelijk en onoverkomelijk. Dat je er dus mee moet leren omgaan, moet leren het van je af te laten glijden of waar mogelijk jezelf er voor af moet sluiten. Werkelijke bedreigingen daargelaten, is dat niet onmogelijk. Niet eens heel moeilijk. Maar het lijkt alsof veel politici en persmensen dit niet kunnen accepteren of willen begrijpen. Iets met macht, ego, positie, of misschien wel privilege. Dus zie je ze steeds vaker, luider en sentimenteler klagen of zelfs koketteren met (online) intimidatie en bedreigingen. Dat wekt weinig sympathie, zeker bij mensen die vinden dat ze terecht naar je uithalen. Die beloon je door te gaan jammeren. Je daagt tevens nieuwe roepers, schreeuwers en eventuele dreigers uit om ook een lekkere duit in het (digitale) draaiorgel te droppen. Don't feed the trolls, zeiden we daarom altijd. Maar ja. Dat was vroeger, en dat leren ze niet in het diplomatenklasje van Kaag of bij College Tour. Hier om 20u30, maar er is geen (online) aanwezigheidsplicht. Want de keizers zonder kleren (Sommer) komen nu al te vaak achter het gordijntje van uw vinexpashokje (Frissen).